De kracht van paarden

Daar zit je dan… aan de keukentafel. Je moet toegeven, best een mooie tafel. Die tafel staat in je keuken. Toegegeven, best een mooie keuken. Die keuken, warm, goed voorzien van lekkers, een plaats waar je vele momenten deelt met je gezin, met vrienden. Toegegeven, best een mooi gezin en leuke vrienden. Een gezin waar je graag over vertelt tegen je vrienden en vrienden waar je allerlei dingen met doet. Toegegeven leuke dingen die je kan doen, omdat je best wel een mooie job hebt. Daar zit je dan, aan die keukentafel…als één hoopje ellende.

Herkenbaar? Wel, ik heb zo aan mijn keukentafel gezeten. Met de handen in mijn haar. Alles was aanwezig om me gelukkig te voelen en toch zat ik voor de zoveelste keer te huilen aan die mooie tafel, met mijn twee mooie kinderen op de achtergrond. Ik voelde me letterlijk een hoopje ellende, met een immens groot schuldgevoel. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om me ongelukkig te voelen? Hoe durfde ik nog maar twijfelen of dit wel het leven was dat ik wou?

Ik durf zeggen dat ik echt alles had om gelukkig te zijn. Een prachtige man, twee gezonde kinderen, een huis, een goede zaak, een goede gezondheid, familie en vrienden rondom mij en mijn paarden dicht bij me. En toch heb ik die dag, aan de keukentafel de stap genomen om hulp te zoeken. Het was genoeg. Ik was het beu om alles alleen te moeten doen, me alleen te voelen. Ik was het beu om me een slechte mama te voelen en een waardeloze echtgenote.

Wilde ik mijn leven veranderen? Ja en neen. Er moest toch een manier zijn dat ik gelukkig kon zijn met het leven dat ik nu had? Hoe moeilijk ik het ook had met mama zijn, ik zou mijn kinderen nooit meer kunnen missen. Wat hield me dan toch tegen? Wat was de rem op mijn geluk?

Na lang twijfelen, heb ik de stap gezet om hulp te gaan zoeken. Ging ik terug naar een psycholoog of therapeut , zoals enkele jaren geleden? Goh, toch maar niet. Dat heeft mij voordien ook niet echt verder geholpen. Ik zat immers weer aan mijn keukentafel, verloren. Coaching? Baadt het niet, schaadt het niet zeker?

Wat voor een wereld is er voor mij open gegaan!

Toegegeven, het was een redelijke drempel om over te stappen. Tegen een onbekende gaan vertellen over mijn perfecte leventje waar ik me zo verloren in voelde… Maar wat voelde het stiekem goed, dat eerste gesprek. Gewoon even vertellen wat er allemaal dwars zit en hoe ik me écht voel. Eindelijk iemand die zegt dat het ok is om me zo te voelen. Maar vooral iemand die me duidelijk maakt dat het anders kan.

Door in een coachingtraject te stappen ging ik letterlijk de confrontatie met mezelf aan. Ik was me bewust dat het verlies van mijn papa mijn leven had beïnvloed. Maar wist ik veel dat het zo een diepgaand effect op mij heeft gehad. Doorheen het traject werd het voor mij duidelijk dat het tijd was om eindelijk dit verlies en het verdriet dat er rond hing aan te pakken. De ziekte en het verlies van papa was een gegeven dat altijd terug kwam, al dacht ik dat ik het wel netjes had opgeborgen.

Doorheen het coachingtraject groeide ik als persoon. Ik voelde me beter, zag de toekomst stapje voor stapje rooskleuriger worden. Tot ik op een punt kwam dat het doosje met “verdriet rond papa” voor mijn neus stond en ik er niet meer langs kon wandelen. Wilde ik verder groeien, moest ik dit doosje (of zeg maar doos) aanpakken, om het vervolgens een plaats te kunnen geven.

Zachtjes probeerde ik het deksel van het doosje open te doen. Vooral niet te snel en alles tegelijk weer voor de geest willen halen. Toch sprong het doosjes in een keer open. Ik werd 10 jaar terug in de tijd gekatapulteerd en beleefde alles zoals toen. Auw…

Gelukkig had ik de kracht van mijn paarden opnieuw gevonden en haalde ik troost bij hen, net zoals ik vroeger ook deed. Gewoon uithuilen bij mijn paarden en hen vertellen hoe ik me voelde. Door mijn paard aan mijn zijde en het groeiproces dat ik tot dan toe had door gemaakt, voelde ik me sterker. Sterk genoeg om verdriet dat tien jaar verborgen heeft gezeten te laten zien. Vooral laten zien aan mezelf.

Doorheen dit proces heb ik gehuild, gevloekt, maar ook gelachen. Ja, gelachen… met babystapjes maakte de treurige gedachte en het gemis plaats voor een vleugje nostalgie. Mooie herinneringen aan een geweldige man, de allerbeste papa.

Wat voelde het goed om mijn gevoelens rond zijn gemis te kunnen benoemen. Om over hem te kunnen praten, zonder tranen. Wat ik eerst enkel durfde delen met mijn paard of in de veilige habitat van mijn coach, durfde ik na enige tijd ook delen met anderen. Met mijn man, mijn mama, mijn omgeving. Iets wat ik tien jaar lang niet durfde, hen tot last zijn met mijn verdriet. Mijn dochtertjes hebben zelfs kennis gemaakt met hun opa die er niet meer is, maar ergens toch nog wel….

Het verlies van mijn papa heeft me gevormd tot de persoon die ik geworden ben. Dat had ik je verteld voor ik startte met mijn coachingtraject. Maar eigenlijk moet ik zeggen “ ik heb toegelaten dat het verlies van papa mijn leven heeft gevormd”. Doordat ik plots mijn beste vriend kwijt was, voelde ik me alleen.

Ik wilde hen niet tot last zijn

Ongevraagd nam ik me voor goed voor mama en mijn broer te zorgen. Zelden liet ik mijn verdriet zien, ik wilde hen niet tot last zijn. Beetje bij beetje bouwde ik een muurtje rond me, waar ik eigenlijk niemand toeliet. Andere mensen hebben zorgen genoeg, hou je eigen zorgen maar voor jezelf. Dat maakte dat mijn zelfvertrouwen en zelfwaarde met babystapjes achteruit ging. Ik was een meester in het verbergen van die onzekerheid. Mijn omgeving zag enkel een jonge vrouw, die alles goed voor mekaar had. Maar eigenlijk was ik uiteindelijk iemand geworden die niet meer wist wat ze wou, en vooral alles deed om andere mensen te plezieren. Zonder dat die mensen dat hadden gevraagd. Mijn on-zelfzekere ik, maakte dat ik vooral beslissingen nam in functie van anderen. Om anderen tevreden te maken en te zorgen dat ze vooral niet achter mijn muurtje probeerden te geraken.

Is het hoofdstuk rond mijn papa afgesloten? Neen, absoluut niet. Dat wil ik ook niet. Maar ik kan nu eindelijk doen wat ik al zolang wil. Kunnen terugdenken aan hem en praten over hem zonder schuldgevoelens, zonder angst. Soms met tranen, soms zonder tranen. En dat is helemaal ok. Ik heb de kracht, de moed gehad om mijn verdriet recht in de ogen te kijken. Dat geeft mij vertrouwen voor de toekomst. Als ik mijn grootste angst uit het verleden heb durven aanpakken, kan ik andere angsten ook wel aan.

Lees ook mijn blog: Coachen met paarden. Dank u paard!

Het doosje met verdriet, dat te lang gesloten is geweest, is eigenlijk een cadeautje geweest. Door het te durven openen ben ik beloond en kan ik verder. Het doosje bewaar ik zorgvuldig en af en toe kijk ik er naar. Dan doe ik het open en laat het gewoon zijn. Want dat is helemaal ok.

Wat een rollercoaster aan emoties. Waar ik aan de start van mijn coachingtraject dacht dat ik moest leren tevreden zijn met wat ik had, sta ik nu sterk genoeg om andere mensen te helpen. Samen met mijn paarden wil ik mensen stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Ze laten zien dat iedereen met verlies te maken krijgt, onder welke vorm dan ook. Gaat het over verlies van een persoon, een job , een relatie, van je zelfvertrouwen… Niemand moet dit alleen verwerken. Werken aan jezelf gaat zoveel vlotter met een zachtaardige viervoeter aan je zijde.

Herkende jij jezelf aan het begin van mijn verhaal? Aan de keukentafel? Of misschien op een gouden toilet. Weet dat je dus niet alleen bent. We leven allemaal een leven dat wordt beïnvloedt door verschillende factoren. Onze opvoeding, opleiding, relaties, obstakels die we tegen komen. Door de jaren heen vergeten we vaak wat onze dromen waren. Soms lijkt het alsof dromen waarmaken maar is weggelegd voor enkele gelukzakken op deze wereld.

Iedereen heeft het in zich om zijn leven te veranderen. Je moet enkel zelf de teugels in handen nemen en van je keukentafel durven wegstappen. Durf uit je perfecte keuken te stappen en te ontdekken wat voor jou je perfecte leven is. Daarvoor staat coaching in mijn ogen. Met kleine stapjes ontdekken wie je bent en waar je naar toe wilt. Leren om zelf kracht te vinden en te durven!