Paardengewenning?
In deze blog lees je hoe kinderen kunnen starten met paardrijden via een traject paardengewenning en wat daar allemaal bij komt kijken. Als je deze blog hebt gelezen weet je hoe het Ponymind traject is ontstaan, wat het doel is én dat er een coachingtraject voor je kind in verscholen zit.
Kleine Annelies – mijn eerste stappen
Ik zit op het bankje aan onze stallen. Lekker in het zonnetje, de paarden op de weide en in de piste is iemand met haar paard aan het rijden. Hoe zou zij ooit begonnen zijn met paardrijden? Is zij ook gestart met paardengewenning? Had ze, net als ik, een onverklaarbare drang om toch eens op zo een dier te kruipen? Of kreeg ze de paardenmicrobe te pakken via haar ouders of vrienden?
Mijn onverklaarbare drang om te starten met paardrijden mag je echt letterlijk nemen. Niemand, maar letterlijk niemand in mijn familie heeft iets met paarden. Je kan je waarschijnlijk wel inbeelden dat mijn ouders niet meteen stonden te springen om me op zo een groot dier toertjes te laten rijden. Toch werd de druk van dat zesjarig meisje te zwaar voor mijn familie en kreeg ik mijn eerste rijles cadeau van mijn opa. Eerder met de intentie dat de goesting dan wel snel over zou zijn.
Mijn eerste rijles was niet meteen een succes. De pony waar ik opzat ging ervan uit dat ik vast al wel kon galopperen, waardoor ik meteen werd getest op mijn houvast. Toch antwoordde ik volop ja, wanneer de lesgeefster me vroeg of ik volgende week terug kwam om te starten met paardrijden.
Toen ik ongeveer acht jaar was kreeg ik de kans om enkele pony’s te verzorgen, even verder in onze straat. Ik kreeg van de eigenaar carte blanche en voor mij voelde het als mijn eigen paarden. Elke dag ging ik hen verzorgen. Regen, wind, een snotneus,… hup naar die paardjes. Paardengewenning was iets natuurlijks voor mij.
Zonder dat ik het doorhad was dit een test van mijn ouders. Een test waarvoor ik met glans moest slagen wilde ik ooit mijn eigen paard krijgen. Na enkele jaren merkten mijn ouders dat die bevlieging echt niet over ging, ik niets liever deed dan door weer en wind naar die pony’s te gaan. Paarden waren mijn ding! Toen ik twaalf jaar werd kreeg ik mijn eerste eigen paard cadeau van mijn ouders. Yes!
Nu ik hier zo op mijn bankje zit, kan ik me gelukkig prijzen dat het bij mij zo is gelopen. Ik heb van mijn hobby, mijn passie, mijn beroep kunnen maken. Ik heb het geluk gehad om op een goede manege te starten. Door mijn verzorgpony’s wist ik op jonge leeftijd al wat er allemaal bij kwam kijken.
Mijn ouders, die zoals je weet niets van paarden kenden, hebben me eerst zelf laten ontdekken wat paardrijden écht inhoudt. Pas toen zij zeker waren dat ik er klaar voor was, is het eerste eigen paard er gekomen. Dat paard is tot haar laatste dag bij me geweest, hier in deze stallen.
Een gekocht paard, kijk je wel in de bek!
Helaas zijn er ook andere verhalen. Zo is er het verhaal van Kim. Haar verhaal is een verhaal van heel veel mensen.
Op een dag nam Kim contact met me op. Ze was op zoek naar een nieuw plekje voor de pony van haar dochter, Lies. Later die dag kwamen ze langs om kennis te maken en de stallen te bekijken. Kim was een dame die zelf geen ervaring had met paarden. Het was de passie van de dochter, maar de mama had een grote interesse en stond Lies bij in alles wat ze deed omtrent haar pony. Lies is op dat moment een jonge puber, van 13-14 jaar oud.
Uit ons kennismakingsgesprek kon ik opmaken dat Lies al lange tijd op een manege reed en een paar maand geleden haar eigen pony had gekregen. De plaats waar ze nu stonden gestald voldeed niet meer aan hun wensen en ze zochten een nieuwe plek. Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag kwamen ze hun pony brengen.
Wat schrok ik, toen die kleine pony, Johny, uit de trailer kwam. In een flits keek ik naar Lies, maakte wat schetsen in mijn hoofd, waardoor ik al snel kon besluiten: deze pony is veel te klein voor Lies.
Om toch even te checken dat ik het goed had begrepen bij ons kennismaking gesprek, vroeg ik of het klopte dat ze de pony nog maar enkele maanden hadden? Ja hoor, antwoordde Kim trots. Mijn innerlijke stem wilde direct meedelen dat deze pony veel te klein was voor Lies. Ze kon echt bijna meewandelen als ze op zijn rug zat. Ik snoerde mezelf natuurlijk direct de mond, want het was in die context niet aan mij om mijn mening te geven.
In de dagen die daarop volgden zag ik vanaf de zijlijn dat de brave kinderpony eigenlijk een pony was met een sterke eigen wil. Lies ging eerder gefrustreerd naar huis, dan dat ze met plezier iets deed met Johny. Een week later spreekt Kim me aan. Ze gingen Johny verkopen. Hij was plots toch te klein. De volgende dag vertrok hij naar een nieuwe thuis.
Kim stond tevreden met de nieuwe eigenaars te babbelen, terwijl Lies met tranen in haar ogen naar de trailer keek. Haar eerste eigen paard, haar droom, moest naar een nieuw huisje gaan. Toen de trailer vertrok zag ik dat Lies haar uiterste best deed om haar tranen in te houden. Haar mama had immers beloofd dat er wel een nieuwe ging komen. Diep in mij brak mijn hart. De gedachte dat ik vroeger mijn eerste pony terug zou hebben moeten afgeven…
Kim maakte me snel duidelijk dat ze hun stalplaats wilden behouden en gingen opzoek naar een vervanger. Ze vroegen mijn advies en vroegen me om mee te zoeken. Mijn eerste vraag was naar Lies gericht. Wat wilde zij eigenlijk? Kort samen gevat was ze op zoek naar een pony waar ze drie tot vier keer in de week mee kon rijden, waar ze nog vele jaren plezier van zou hebben. Een alleskunner, eentje dat kan springen, een goede basis dressuur heeft, en liefst nog met een mooi kleurtje.
Iets in mij vroeg zich af of iemand dat enkele maanden geleden niet aan haar had gevraagd? Dan waren ze toch niet bij die kleine pony uit gekomen? Maar bon, waar waren we gebleven? Het budget dat Kim had voor de nieuwe pony… Direct moest ik haar teleurstellen, met dat budget vind je geen alleskunner, waar je dochter zelf met aan de slag kan en waar ze nog jaren plezier van heeft. Iedereen is immers opzoek naar zo een alleskunner voor zijn kind. Toch was dat het vaste budget. Ik was vast besloten om een geschikte pony te zoeken voor Lies. Waarschijnlijk was dat het moedertje in mij dat het gebroken hartje van Lies wou lijmen.
Vele paarden passeerden mijn computerscherm: te oud, te jong, te onervaren, te klein, te groot,… Stuurde ik enkele mogelijke kashebbers door naar Kim, werden ze direct naar de vuilbak verwezen: te duur, te ver weg om te gaan kijken, niet de juiste kleur… Mijn waarschuwing naar Kim toe was dat het juiste paardje vinden tijd vraagt. Ik merkte dat ze snel terug een pony wilde voor hun dochter, en was dan ook niet echt verbaasd dat ze contact hadden opgenomen met een handelaar.
Dus twee weken na het vertrek van Johny kwam de nieuwe pony aan, Cleo. Mooi verzorgd, aannemelijke leeftijd, mooie bruine kleur. Ik moest het toegeven, een leuke pony. Trots kwam Kim me vertellen dat ze zelfs een pak onder hun budget lag. Toen ging er bij mij een grote alarmbel af. “Heb je ze laten keuren door de dierenarts?” vroeg ik aan haar.
Uit de blik op haar gezicht kon ik al afleiden dat ze van keuren nog nooit had gehoord. Maar goed, zoveel te beter als ze het paardje aan een leuke prijs hebben kunnen kopen. Weken gaan voorbij en we kunnen enkel besluiten dat het een leuke pony is! Precies wat Lies zocht. Tot ik op een dag een berichtje krijg van Kim: Cleo lijkt precies te manken. Inderdaad, Cleo mankt, soms wel, soms niet. Soms hard , soms zie je weer niets. De dierenarts wordt er bij gehaald. Enkele basis behandelingen volgen, maar de situatie blijft hetzelfde.
De dierenarts adviseert om toch een uitbereider onderzoek te doen en foto’s te nemen. Het verdict is hard, deze pony is niet meer geschikt om onder het zadel bereden te worden. Hij kan perfect op de weide lopen, maar rijden zoals Lies voor ogen had, neen dat is niet mogelijk zonder pijn. Bye bye Cleo, hallo tweede teleurstelling voor Lies. Ik hoor lies nog vragen of het echt niet kan om Cleo bij te houden, gewoon om te verzorgen. Dat voorstel wordt door Kim afgeschoten, niet betaalbaar. Begrijpelijk.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen… maar een mens!?
Vele traantjes en een tijdje later hebben ze een nieuwe pony gevonden, nummer drie in een periode van vier maand. Voor ze hem laten toekomen check ik even enkele zaken bij Kim. Heb je hem deze keer wel laten keur? Ja, dat hebben we. Volledig gezond bevonden. Lies is er een paar keer met gaan rijden en het is echt wat we zoeken. Ok, laat maar komen zeg ik.
Prince wordt gebracht en mijn innerlijke stem zegt me dat ook dit weer fout zal lopen. Prince is een pony die goed voorruit staat, niet stout, maar hij heeft toch een ervaren ruiter nodig. Lies kan goed rijden, maar staat nog niet ver genoeg om met deze pony zelfstandig uit de voeten te kunnen. Net zoals bij de vorige keren hou ik me afzijdig en laat het gebeuren.
Ik zie dat Lies met de dag onzekerder wordt op haar pony. Tot op de dag dat Prince het echt op een lopen zet en Lies pijnlijk op de grond beland, samen met Prince. Ze raapt haar moed bijeen en kruipt er terug op, sterk! Maar iets in Lies haar uitstraling geeft me het gevoel dat ze er absoluut geen plezier meer in heeft. In plaats van dat Lies samen met Prince groeit, zakt haar zelfvertrouwen steeds weer wat verder.
Ik raap mijn moed bijeen en knoop een gesprek aan met Kim. Ik leg haar mijn bedenkingen uit en pols over hoe de verkoop juist is gegaan. Het verhaal dat ik dan te horen krijg laat me koken van woede. Een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen? Wel, wij mensen kunnen dat blijkbaar meer dan twee keer.
Ondanks het advies van velen waren ze toch weer naar een handelaar gegaan. Een paar mooie praatjes, enkele testritjes later kwamen ze bij Prince uit. Maar ze hadden hem wel laten keuren, maar door een dierenarts aangesteld door de handelaar. Hebben ze dan zijn benen nagekeken vroeg ik aan Kim? Euh neen, ze hebben hem gewoon even in de trailer bekeken.
Toen is er iets in mij geknakt. Al het advies dat ik, maar ook andere mensen aan Kim hadden gegeven werd volledig in de wind geslagen. Voor mij maakt het totaal niet uit als mensen niets van paarden kennen en hun paard bij ons willen stallen. Maar het maakt me kwaad als mensen niet weten waar ze met bezig zijn.
Een engagement aangaan met een levend wezen kan niet als je even later komt klagen over de hoge stallingskosten of dierenartskosten. En zeker in zo een verhaal als dit, waar Lies het grootste slachtoffer is.
Paardengewenning is meer dan paardrijden
Jaren droomde Lies van een eigen paard. Die dag breekt aan, maar ze moet als snel afscheid nemen van haar eerste vriend. Heel snel volgt er een tweede, die volledig voldoet aan Lies haar wensen. Maar die blijkt uiteindelijk niet gezond te zijn. Weer afscheid nemen van een droom, een verwachting. Het geloof in de mensheid is snel hersteld want er is de derde daar. Eentje die niet kreupel is, gezond, maar eigenlijk niet voldoet aan de behoeften van Lies. Waardoor Lies een cadeau heeft gekregen waar ze eigenlijk niet tevreden met is.
Ik kon het niet meer aanzien en heb hun verzocht om een nieuwe stalplaats te zoeken. Met pijn in mijn hart, omdat ik ergens wist hoe het ging aflopen. Enkele weken later verneem ik dat Prince weer verkocht is, en dat Lies gestopt is met paardrijden.
Zo’n verhalen zorgen ervoor dat ik het als een missie zie om kinderen (en ouders!) van in het begin duidelijk te maken wat paardrijden juist in houdt. Er zijn zoveel verschillende paarden, qua karakter, qua uiterlijk. Zolang Lies elke week haar les ging rijden op de manege was er niets aan de hand en zag ook Kim enkel de leuke kant van het paardrijden. Door plots een eigen paard te nemen, en dan ook nog de pech te hebben om niet het juiste paard te vinden, werden Kim en Lies letterlijk met hun neus op de feiten gedrukt.
- Ze wisten eigenlijk niet naar wat voor een pony ze op zoek waren.
- Ze waren zich niet bewust van de kosten die er bij komen kijken als de pony plots begint te manken.
- En ze waren zich al zeker niet bewust welke impact een paard heeft op het gezin.
Kan je je voorstellen hoe het er voor Lies had uitgezien als ze haar eerste pony had kunnen houden, omdat het de juiste match was?
Je kan het nu zo gaan draaien dat je daar enkel een goede dosis geluk in moet hebben. Geluk dat je een gezond paard koopt, geluk dat je niet in het zak wordt gezet door de verkoper. Klopt, maar als je bewust een engagement aangaat kan je al een heel deel teleurstellingen vermijden. Als je bewust weet wat paardrijden en paarden houden allemaal inhoudt, weet je naar wat je op zoek moet. Je weet bij welke mensen je wel en niet terecht kan voor advies. Want als je bewust dat engagement aangaat, ga je ook bewuster kijken met wie je u wil omringen. Welke lesgever ligt me het beste? Bij welke dierenarts heb ik de beste klik?
Maakt dit Kim nu tot een slechte moeder, een slechte persoon? Neen, zeker niet! Ze wou enkel de droom van haar dochter waarmaken. Ze wou haar de kans geven om een eigen paard te hebben. Alleen wist ze helemaal niet waar ze aan begon. Ook voor Lies zelf was het niet helemaal duidelijk wat ze wou. Lies merkte namelijk ook dat ze op sommige dagen geen tijd had om te rijden, omdat ze eerst de stal nog moest proper maken. Eerlijk gezegd wil ik jullie de rekening niet presenteren die Kim heeft betaald, voor een droom waar uiteindelijk niets meer van over blijft.
Wil je je kind laten starten met paardrijden, dan ben je bij Equimind aan het juiste adres
Via ons traject Ponymind – paardengewenning, laat je het kind ontdekken dat je ook bij slecht weer naar je paard moet, leert het dat er verantwoordelijkheden zijn. Merkt je kind na verloop van tijd dat het wel wil starten met paardrijden, maar dat alles er rond niets voor hem is? Helemaal ok! Dan kan je kind perfect naar de manege gaan, lessen volgen en uitgroeien tot een goede ruiter. Maar dan weet je ook dat een eigen paard niet direct iets voor jullie is. Het paard zal dan eerder een last worden, een verplichting, in plaats van een deel van het gezin.
Er zijn zoveel mogelijkheden vandaag de dag in de paardenwereld. We hebben de beste maneges in België, de beste paarden van de wereld. Het is enkel aan ons om te ontdekken op welke manier we daar van willen genieten. En dat is voor iedereen anders.
Wil je als ouder je kind de kans geven om eens te proeven van de paardensport? Maar wil je hem/haar er ineens bewust van maken dat het meer is dan alleen rijden? Dan ben je bij Equimind aan het juiste adres!
- Door individuele begeleiding laten we je kind kennis maken en ontdekken wat hij wel en niet leuk vind. Besluit je kind dat het niets voor hem is, geen probleem! Je hebt hem de kans gegeven om van de droom te proeven, hem een levenservaring meegeven.
- Als ouder hoef je nog niet te investeren in dure benodigdheden (rijhelm, rijbroek, rijlaarzen,…).
- Is je kind toch helemaal gebeten door de paardenmicrobe, kan het doorstromen naar een echte manege om daar de kneepjes van het rijden onder de knie te krijgen.
- Je kind kan met een zelfzeker gevoel starten aan de eerste echte rijlesjes en jij weet dat je kind het écht graag wil.
Ssstt… eigenlijk is het stiekem toch een coachingtraject voor je kind
Bij Equimind gebruiken we paarden om mensen te laten groeien.
Als volwassenen bij ons in coaching komen, starten we vanuit een bepaald thema, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Dat is het startpunt van een traject voor volwassenen.
Bij kinderen is onze aanpak anders. Het startpunt is hier het thema: starten met paardrijden, is dat iets voor mij? We drukken dus geen stempel op jouw kind. Heeft je kind volgens jouw een probleem met grenzen afbakken of zijn zelfvertrouwen? Dan zal dit doorheen het traject wel duidelijk worden voor hem en voor mij, als coach.
Door een “mogelijke probleem” als startpunt te nemen, krijgt je kind het gevoel dat het een coachingtraject aangaat omdat er dan toch wel een probleem bij hem zal zijn. Voor kinderen kan dit een drempel zijn om echt zichzelf te zijn. Door de focus van het kind op het paard te leggen, geef je hem niet het gevoel dat er aan zijn “probleem” wordt gewerkt.
Bij paardengewenning Ponymind zit dus in hoofdzaak een coachingtraject verweven voor je kind. Het zal zichzelf leren kennen en uit zijn vertrouwde comfortzone worden getrokken. Zonder dat je kind zich er bewust van is zal het:
- Nieuwe zaken ontdekken
- Krijgt het belangrijke waarden mee: respect voor mens en dier, respect voor materiaal, nakomen van afspraken, samenwerken met anderen,…
- Zijn eigen grenzen ontdekken en ook durven afbakenen
- Eigen beslissingen leren nemen
- Leren wat leiderschap is
- Zijn overwinningen en groei durven benoemen
- Leren om zijn emoties en gevoelens te uiten
- Het belang van communicatie ontdekken
- …
Als je kind in een traject paardengewenning stapt, krijgt het er eigenlijk een coachingtraject gratis bovenop. Ze leren immers niet alleen over het paard, maar ze leren vooral zichzelf kennen.